W dzisiejszych czasach większość młodych ludzi ma niejasny obraz prawdy religijnej. Dawne, uniwersalne przekonania o obiektywnej prawdzie zastąpione zostały spersonalizowanymi i bardzo zrelatywizowanymi wersjami „prawdy dla mnie”. Często słyszymy młodych ludzi deklarujących „Kim jestem, by to osądzać?” albo „Jeżeli mi to odpowiada, to wystarczy”. Wiele młodych osób postrzega prawdę w sposób pragmatyczny, jako to, co im osobiście sprawdza się w życiu. Postępują wg hedonistycznego motta założycielka „Playboya” Hugh Hefnera; „Jeśli sprawia ci to przyjemność, rób to”. W ogóle nie interesują się tym, co jest prawdą w sensie absolutnym. Dlatego odchodzą od wiary i od Kościoła.
Coraz mniej jest poszukujących ludzi, takich jak Gerd Lademann, naukowiec ateista, który choć poddał zapisy ewangeliczne surowej krytyce, uznał wagę faktu zmartwychwstania dla chrześcijaństwa. W swojej rozprawie zapisał: „Zmartwychwstanie Jezusa jest centralnym punktem religii dla chrześcijańskiej (..) W sposób oczywisty po prostu wszystko w niej zależy od faktu zmartwychwstania Jezusa”. Możemy nie zgadzać się z zasadniczymi poglądami tego człowieka, ale nie możemy mu odmówić, iż swoją obserwacją trafił w sedno sprawy.
Historyczny fakt zmartwychwstania jest podstawą wiary chrześcijańskiej. Nie jest jakąś fakultatywną prawdą wiary – jest fundamentem wiary! Bez zmartwychwstania Jezusa nie ma chrześcijaństwa. Przekonanie o prawdziwości chrześcijaństwa nie polega na wierze system moralności religijnej – własnej lub cudzej – tylko na osobistym zaufaniu historycznemu, powstałemu z martwych Jezusowi. Bez historycznego zmartwychwstania Jezusa wiara chrześcijańska nie jest prawdziwym lekiem, ale zwykłym religijnym placebo. Jeśli Jezus nie powstał z martwych, fizycznie i dosłownie, to kult, wspólnota i studia biblijne, życie chrześcijańskie, moralne postępowanie i sam Kościół staja się pozbawionymi wartości ceremoniami. Bez zmartwychwstania moglibyśmy równie dobrze zapomnieć o Bogu, Kościele czy przestrzeganiu reguł moralnych, po prostu „jedząc i pijąc, bo przecież jutro pomrzemy” (wg I Kor 15,32)