„Nie jest głupcem ten, kto oddaje coś, czego nie może zatrzymać, aby zyskać to, czego nie może stracić”. Słowa te napisał Jim Elliot w wieku lat dwudziestu dwóch.

„Siedem lat później – pisze wdowa po nim – on i czterech innych młodych ludzi… siedziało razem na piasku nad rzeką Curatay, głęboko w lasach Ekwadoru, czekając na przybycie grupy mężczyzn, których kochali, choć nigdy ich wcześniej nie spotkali – dzikich zabójców z epoki kamiennej, znanych całemu światu jako szczep Aucas. Cztery dni później spokojne wody rzeki Curatay obmywały ciała pięciu towarzyszy zamordowanych przez ludzi, których chcieli zdobyć dla Chrystusa. Świat nazwał to koszmarną tragedią. Świat nie zrozumiał prawdy zawartej w credo Jima Elliota…”

Jest to opowieść o życiu i śmierci jednego z tych pięciu współczesnych męczenników, skomponowana przez jego żonę na podstawie pism duchownego, listów i dziennika, które się po nim zachowały.